Een dagje op de palliatieve van Handen. Hoe zalig is dat!?

Naar deze dag heb ik lang uitgekeken: een kans om te gaan gluren bij de (verre) buren. Vandaag mag ik een dagje meedraaien op de eenheid palliatieve zorg van Handens Sjukhus. Ik word verwelkomd door een ongelooflijk warme en gastvrije Marie, die echt de moeite doet om de werking van haar dienst tot in detail uit te leggen. Toen ze er in 2014 startte, waren er slechts 8 bedden, heden ten dage zijn dat er 24. Uiteraard is de werking in die tijd ook sterk veranderd en het intieme en persoonlijke van de kleine afdeling is een beetje verloren gegaan. De patiëntenprofielen zijn ook geëvolueerd naar meer geriatrische patiënten die even naar deze afdeling komen in afwachting van een heroriëntering, oppuntstelling van de thuiszorg of ontlasting van de mantelzorger. Daarom wordt hier meer aan diagnostiek gedaan dan op mijn eigen afdeling, de Mantel in Mechelen.  Nadien komen ze eventueel terug om hun laatste stukje hier door te brengen of gaan ze opnieuw naar huis. In het weekend houdt men altijd één of twee kamer vrij voor patiënten van ASIH die thuis acuut verslechteren. 

Je voelt wel dat het personeel hier zich met hart en ziel voor hun patiënten en naasten inzetten. Ze werken in 4 groepen die elk bestaan uit een verpleegkundige en een assistant nurse. Deze laatste neemt parameters, wast en kleedt de mensen, ondersteunt hen in hun mobiliteit, doet eenvoudige wondzorg en reporteert haar observaties aan de verpleegkundige. Een enthousiaste logistiek assistente zorgt voor de maaltijden, hier zijn geen vrijwilligers aanwezig. Men gebruikt hier altijd water van de kraan in plaats van kraantjeswater. Af en toe zoeft een collega door de gang op een driewielerstep: daar moeten toch eens vodden van komen!

Het is een ouder ziekenhuis maar de techniek die ik er aantref, is op zijn minst mee met de tijd. Ik zie heel wat gelijkenissen in de zorg voor patiënten en zie anderzijds ook heel wat verschillen. De collega's zullen benieuwd zijn als ze dit lezen. Ik zal zeker alles op tijd en stond vertellen, geduld is een mooie deugd! Een groot verschil is alleszins dat patiënten hier zelf door een druk op de knop extra pijnstilling kunnen doen, bij eender welk type van spuitaandrijver. Met Marie en dr. Grip, de verantwoordelijke arts, heb ik een heel boeiend gesprek over palliatieve zorg, het taboe hierover in de samenleving, euthanasie en palliatieve sedatie,... 

In de late voormiddag mag ik de plaatsing van een PICC-katheter bijwonen. In ons land wordt dat normaal gezien door artsen/radiologen uitgevoerd, hier doen 2 verpleegkundigen dat. Wanneer ik de patiënt zie, komt dadelijk de vraag in mij op "is dit wel zinvol/ethisch correct?" Het is een oude dame, die aan een gevorderde dementie lijkt te lijden, haar benen in contractie, somnolent en schijnbaar niet in staat om te communiceren. "Gaan we hier nu leven toevoegen aan de dagen of dagen aan het leven?" Ik maak mijn bedenkingen kenbaar aan mijn collega's en we bespreken de casus uitvoerig. Uiteindelijk lijkt het vooral te gaan om een vraag van haar familie die nog per se TPN (intraveneuze voeding, nvdr) willen geven. De collega's hebben er zelf ook geen goed gevoel bij maar ook hier is de dokters wil vaak wet. De patiënt komt van een geriatrische afdeling waar de mindset toch anders is dan op een afdeling palliatieve zorg. Natuurlijk zijn mijn observaties mogelijk maar een momentopname, ondanks mijn ethische bezwaren is het leerrijk om een dergelijke ingreep te kunnen bijwonen. 

Tijdens mijn wandelingen doorheen de stad ben ik telkens gecharmeerd door de pittoreske gevels van de soms kleine huisjes. De gevels hebben hier 50 tinten geel, groen en rood. Prachtig!